There is a place called Reality...

...hidden to all men
you can reach it through insanity
but never to return again...

    Μήνες απραξίας και καθαρής αδιαφορίας για την τύχη του blog αυτού ανήκουν πλέον στο παρελθόν.Ο καιρός πέρασε, οι ζωές όλων προχωρούσαν η μουσική ήταν πάντα εκεί να κρατάει συντροφιά αλλά και να δίνει απαντήσεις.Και όχι σε απλά καθημερινά ερωτήματα του στυλ, ας πούμε, πως να σκοτώσω την ώρα μου. Αλλά σε ανώτερα και πολύ ουσιαστικότερα. Το συναυλιακό πρόγραμμα του Νοέμβρη μήνα είχε σημαδεμένες 2 ημερομηνίες, πολύ καιρό τώρα.11 του μήνα οι Grave με τους Malevolent Creation  θα μου έδειχναν τι εστί 20 χρόνια και βάλε εμπειρίας στο death metal, αντιπροσωπέυοντας ίσως από τους λίγους που το κάνουν ουσιαστικά ακόμα, τις 2 μεγάλες σκηνές του 90 ( Florida - Στοκχόλμη). Την Παρασκευή και 13 όμως, θα ήμουν αντιμέτωπος με ένα απο τα μεγαλύτερα απωθυμένα μου και αγαπημένα μου συγκροτήματα. Τους τεράστιους Dodheimsgard (DHG). Με τον νέο τους δίσκο ύστερα από 8 χρόνια (δίσκο της χρονιάς για μένα) στις αποσκευές τους, θα έρχονταν στο 2ο σπίτι τους, όπως αρέσκονται να θεωρούν την Ελλάδα, για να διδάξουν τι εστί τάξη από το χάος.


 



   Το death metal ολοκαύτωμα της Τετάρτης που πέρασε ήταν ιδανικό για να θυμηθεί ο γράφων πώς είναι μια μέταλ συναυλία, ύστερα από την πολύμηνη απραξία  από τα συναυλιακά δρώμενα. Οι Malevolent Creation με ελαφρώς ανώτερο ήχο αλλά σαφώς πιο παθιασμένο κοινό στάθηκαν καλύτερα στις λεπτομέρειες από τους αγαπημένους μου Grave (που ο πατροπαράδοτος σουηδικός ήχος μπουλντόζα δεν μας ισοπέδωσε καθώς σε αρκετά μέρη κατά την διάρκεια της εμφάνισης τους χανόταν). Η χώρα που ζώ διαθέτει ένα ισχυρό και αφοσιωμένο extreme metal πυρήνα και σκηνή και αυτό είναι ένα κομβικό και απαραίτητο δεδομένο ώστε κάθε συγκρότημα αυτού του ήχου που έρχεται εδώ για ζωντανές εμφανίσεις να δίνει το κάτι παραπάνω. Χαίρομαι να παρευρίσκομαι σε τέτοια lives.



Abstract tears to the ground
                                     Soft years of melancholy
                                    A draft of inner advice
                                   To welcome the strangers neighbor
                                   A vast, swift talk of romance and despair
                                  A bellboy's journey through the eight limbs of Yoga



   Με αυτούς τους αρχικούς στίχους από το Shiva-Interfere θα περιέγραφα την αναμονή μου μέχρι την εμφάνιση των αθεόφοβων Νορβηγών. Εδώ είχα αναλύσει την επαφή μου με τό A Umbra Omega και την οπτική μου πάνω σε αυτό τον δίσκο. 8 ακριβώς μήνες μετά θα ερχόμουν σε οπτικοακουστική επαφή με τους δημιουργούς. Τον Vicotnik και τον Aldrahn. Φυσικά η αναμονή ήταν γιγάντια, η σκέψη μου κολλημένη στο τι θα αντιμετωπίσω, και φυσικά οι απαιτήσεις μου είχαν φτάσει στον ουρανό. Άγχος, θα είμαι κατώτερος των περιστάσεων? Θα αντέξω να δω την τέχνη και τον πολιτισμό να ξετυλίγονται μπροστά μου με χαοτικό ρυθμό ?

                       Our heavens are empty
                       Absence through a broken promise
                       We disassemble god in dead
                       Rotting thoughts
                       And reassemble him through
                       The birth of flesh
                       When clarity coils the twilight
                       Willing hands crack the
                       Structured fixtures
                       For no symbol is for free
                       Say the created
                       That became the creator


   Για τους Shibalba και το ritual-ambient που παρουσιάσανε, πέρα απο το ότι το βρίσκω ενδιαφέρον και τρομερά καλοστημένο, δεν είμαι και ο ειδικότερος για να το κρίνω. οι Thy Darkened Shade αντιθέτως παρουσιάσανε το ορθόδοξο black metal τους και το υλικό από τον νέο τους δίσκο (στο τοπ 20 μου πέρσυ). Τρομερή παρουσία από τον τραγουδιστή τους, τρομερή ατμόσφαιρα και φυσικά το ανίερο black metal εοσφορικό feeling που έπρεπε να μεταδοθεί από το υλικό τους ήταν διάχυτο σε όλη την αίθουσα.Από τα ανώτερα και καλύτερα ελληνικά ακραία συγκροτήματα αυτή την στιγμή.


   Παρά την καθυστέρηση, τα άπειρα soundchecks και την μεγάλη κούραση συνολικά της ημέρας οι DHG εμφανίστηκαν. Και παρά τα τεχνικά προβλήματα κατά την διάρκεια της εμφάνισης τους, παρά την συσσωρευμένη κούραση η εμπειρία ήταν τρομακτικά βαθιά και πνευματική. Ο Aldrahn είναι ίσως κάτι παραπάνω από frontman. Δεν θα αναλυθώ σε ένα τυπικό review γιατί δεν τους αξίζει.Εδώ το λιγότερο που μπορώ να κάνω είναι να εμβαθύνω στην οπτική μου και την εμπειρία που βίωσα.


  Ποτέ η μουσική των Νορβηγών δεν ήταν ευκολομνημόνευτη για όλους.Από την αρχή της καριέρας τους αυτό.Γιατί σποραδικά υπήρχαν ενδείξεις για το τι θα εξαπολύσουν ξεκινώντας απο το Satanic Art EP.Μια μουσική που ακροβατεί μεταξύ επιρροών και ειδών, μια μουσική που σε κάθε της νότα και αιχμή, σε κάθε της πέρασμα εκφράζει πιστά το όραμα, την οπτική, την αντίληψη και φυσικά την πνευματική κατάσταση του δημιουργού της. Πόσο μάλλον οι στίχοι που ακολουθούν κατά πόδας την χαοτική δομή και ατμόσφαιρα που δημιουργεί η μουσική, και απαιτούν εμβάθυνση στο μέρος που τους αναλογεί, απαιτούν ταύτιση με τον καλλιτέχνη. Και αυτή την εμβάθυνση και πνευματική προσέγγιση απαιτούσαν οι DHG στην συναυλία, επισκιάζοντας τις λεπτομέρειες και τις παράπλευρες παραμέτρους.Ο Aldrahn τόνιζε με όλο του το σώμα με τις κινήσεις του, τα μάτια του, και το θεικό του λαρύγγι κάθε λέξη και κάθε νότα, βάζοντας μας στην οπτική του, δείχνοντας μας την σημασία που έχει για αυτόν τόσο η μουσική γενικά όσο και το συγκρότημα αυτό.Αεικίνητος μες την ενέργεια και την θέληση να ζωγραφίσει στο μυαλό μας τον κόσμο όπως τον βλέπει, όπως ίσως πρέπει να το δούμε για να κατανοήσουμε πλήρως το όραμα των δημιουργών. Η στατικότητα και η αφοσίωση του Vicotnik προσέφερε ακριβώς την ίδια αύρα πνευματικότητας και ασφάλειας που προσφέρει η φαντασία. Ένα δίπολο που σε έβαζε στην μέση να ταλαντεύεσαι στην ανταλλαγή ακτινοβολίας και ενέργειας και να μην μπορείς να διαφύγεις.

                                    


                                                   Suffering elevated to mind expansion

                                                   Your world is safe because it is illusion
                                                   Yet another scope to unfurl
                                                   Out with the human syndrome


  Η σημασία της σκέψης και της αμφισβήτισης ως μέσο ώστε η τέχνη να εξελιχθεί, ήταν μεταξύ άλλων από τα θέματα με τα οποία καταπιάστηκα όταν έγινε η τρομοκρατική επίθεση κατά της ελευθερίας λογου στην Charlie Hebdo. Την διάρκεια που οι DHG μας φιλοσοφούσαν για το νόημα της ύπαρξης μέσω μιας συναυλίας , σε μια άλλη συναυλία μεταξύ άλλων, κάποιοι περνούσαν το δικό τους μύνημα με άλλο μέσο, για τον σκοπό της ύπαρξης. Ο χώρος εδώ αφιερώνεται για την αντίληψη του γράφοντα σχετικά με την μουσική και την οπτική του μέσω αυτής στον κόσμο. Δεν χωράει πολιτική ανάλυση ούτε κάποιο σχόλιο πάνω στην τρομοκρατική επίθεση, τα κίνητρα και τους σκοπούς. Απλά παρατηρώ ξανά από αντιδράσεις τόσο τον επιτιθέμενων όσο και της σοκαρισμένης κοινής γνώμης μια προσπάθεια αποφυγής της ευθύνης που έχουμε συνολικά σαν ανθρώπινο είδος.


                                 Chaos fathers a moment's structure
                                 Below the aching arcs of all heavens
                                And in the midst of it all, a single mind
                                That dreamt the truth, but woke up lying
                                For his own salvation, his own escape?
                                     
 Ο ανθρώπινος φόβος και η ανθρώπινη ανασφάλεια γεννάει αναπάντητα ερωτήματα, θεούς και θεωρίες και κατα συνέπεια φανατισμένους οπαδούς.Η τέχνη, και κατά συνέπεια η μουσική οφείλουν να προβληματιζουν τον αποδέκτη και να του δίνουν ερεθίσματα να μαθαίνει για νέες οπτικές για διαφορετικές αντιλήψεις απο την δικιά του. Όταν κάποιος αποφασίζει να επιβάλλει την δική του οπτική, περιορίζοντας τις άλλες, τότε υπάρχει πρόβλημα, ναι.Το πρόβλημα στο βάθος του όμως έγκειται ξανά στον φανατισμό και την έλλειψη κριτικής σκέψης.


                               I hail those whose pulse beats free
                              When strong in strangulation
                              Too far a journey
                              To hold the mask in three
                              Sessions for credible superior scorn

 Η ικανότητα του ανθρώπου να δημιουργεί θεούς, μεταξύ άλλων κρύβει την ανάγκη του ανθρώπου να νιώσει ασφαλής σημαντικός.Και αυτή την ανάγκη έξυπνοι άνθρωποι την εκμεταλλεύονται και την επικαλούνται για να κατευθύνουν μάζες στρατιωτών για τους σκοπούς τους. Κάθε ανθρώπινο δημιούργημα όμως, δεν μπορεί να είναι τέλειο, ούτε να επικρατεί του χρόνου για πάντα.


                                  In somewhat greater perspective of time
                                 You are practically non-existent
                                 So reach through the angry crimson of this dawn
                                 To my eternal star field domain


 Η κατανόηση ότι οι αυθεντίες μεταξύ άλλων περιορίζουν την σκέψη είναι απαραίτητη.Κάθε αξίωμα που αντικρούει την λογική, κάθε υπερφυσική εξήγηση που δεν προσαρμόζεται στις εξελίξεις ή δεν αποδέχεται το γεγονός ότι ειναι δημιούργημα της φαντασίας δημιουργεί μόνο παραπάνω φόβους και πόνο απ΄ όσους σκοπέυει να εξαλείψει. Η μουσική των DHG αυτό ακριβώς δείχνει, ότι η φαντασία και η αντίληψη δεν πρέπει να περιορίζονται.Ότι το μυαλό προσφέρει πολλούς διαδρόμους και οπτικές που αξίζει να εξερευνήσεις μέχρι να αποφασίσεις ποιος σε εκφράζει.Το μυστικό είναι να ψαχτείς να κάνεις την αυτοκριτική σου μέχρι να βρείς τον πραγματικό σου εαυτό και όχι αυτόν που σου παρουσιάζεται έτοιμος από αναπόδεικτες θεωρίες. Συνεπώς ο κόσμος πρέπει να κατανοήσει ότι δεν μπορεί επιλεκτικά να αποφεύγει την αυτοκριτική του και εκ του ασφαλούς να προτάσσει την δική του στέρεη, κατά την γνώμη του, οπτική ως άμυνα σε οτιδήποτε διαφορετικό και ξένο.

                              This house we forever built
                              A comfort in our own demise
                              Unfolding through self-given guilt
                              Sinking us deeper in disguise

 Ο Aldrahn καλούσε τους πάντες να μπουν στην λογική του, ταυτόχρονα όμως ο δίσκος δεν επιδίωκε την προσοχή όλων.Είναι, όπως έχω ξαναπεί, ένα συγκρότημα για όσους θέλουν να αφιερώσουν χρόνο γι αυτό, και τότε θα αφιερώσει και αυτό πράγματα σε εμάς.Κανείς δεν πρέπει να επιβάλλει την άποψη του στον άλλον χώρις την συγκατάθεση του.


                     
                                 Destination agony
                                 Gathering every sign
                                 Capable of killing
                                A prosperous potent instinct
                                In willfulness like that
                                No answers are needed
                                As uncertainty becomes
                                The singularity


                                When every side is met
                                ...To no purpose,
                                For a consciousness in debt
                                How I hung upon these thoughts
                                Of a flawed life's rightful duel,
                                To encounter what come may
                                And forever suffer through...





Υ.Γ. Οι στίχοι των DHG και το 4στιχο από το Interface to God των Thorns αναλύουν καλύτερα από το κείμενο μου την οπτική πάνω στον Θεό και την ελευθερία της σκέψης.

Υ.Γ.2. Αντώνη ευχαριστώ για τις photo!

Υ.Γ.3. Καμία απολύτως διάκριση μεταξύ των νεκρών του Παρισιού με αυτούς του Λιβάνου η της Λιβύης ή της Παλαιστίνης ή των Κούρδων, ή του Νίγηρα , ή οπουδήποτε χάνονται ζωές εξαιτίας των τρομοκρατών.Το μήνυμα πρέπει να είναι το ίδιο παντού.Οι νεκροί μας διδάσκουν ζωή. Ξανά. 

Σχόλια

Δημοσίευση σχολίου