Νέα μουσική( + ελλείψεις 2015) καθώς και παρολίγον αποτυχημένες τελετές...

  Εννοείται ότι το νέο έτος θα μπει δυναμικά στο θέμα νέων κυκλοφοριών. Εν μέρει αρχίζω και υποψιάζομαι, ότι αυτό είναι στρατηγική ώστε οι εκάστοτε δίσκοι να έχουν αφομοιωθεί πλήρως από τα αυτιά των ακροατών μέχρι τον Δεκέμβρη που θα αρχίσουν να φτιάχνουν τις λίστες τους.Ή απλά είμαι κακεντρεχής.Γενικά θα μπορούσε να ισχύει, και αυτό το ενδεχόμενο με αναγκάζει να πω το εξής : Μην κυκλοφορείται δίσκους τον Δεκέμβρη ρε παιδιά, δεν μας λυπάστε?

  Γενικά το 2016 θεωρώ πως είναι χρονιά μεγάλων κυκλοφοριών, από την άποψη ότι πολλά καθιερωμένα ονόματα θα κυκλοφορήσουν δίσκο φέτος, κάτι που μου έδωσε την ιδέα να κρατήσω ένα μίνι διαγωνισμό για το πόσα σχετικά μεγάλα συγκροτήματα θα βγάλουν φέτος πολύ καλό δίσκο.Οπότε βλέποντας και κάνοντας(μετρώντας), αλλά πριν αναφερθώ στα φετινά ακούσματα που μου κίνησαν το ενδιαφέρον ή μου έκαναν εντύπωση να μιλήσω για παραλείψεις του 2015 :

Malign -  A Sun to Schorch EP

Destruktor - Opprobrium

Triumvir Foul - Triumvir Foul

Gra - The Ending (τώρα για αυτόν δεν ξέρω αν θεωρείται όντως 2015)

Οι 4 αυτοί δίσκοι δεν είναι απλά καλές κυκλοφορίες που δεν αναφέρθηκαν αλλά πιο πολύ εγκληματικές παραλείψεις που θα μου έκαναν δύσκολότερη απ΄ότι ήταν την σύνταξη της τελικής λίστας, καθώς μιλάμε για δισκάρες.Η καθεμία στο είδος της. Ειδικά το Gra ξεχωρίζει πραγματικά, και ίσως αναγκαστώ να κλέψω και να το θεωρήσω από τώρα ως μια από τις κορυφές του 2016 , καθώς μιλάμε για σουηδικό black metal με σκοπό και ουσία.Ο τραγουδιστής τους μάλιστα, είναι και ο νέος frontman των Dark Funeral. Αν μπορώ να κρίνω από τον δίσκο αυτό καθώς και το περσινό τους single, μιλάμε για εξαιρετική επιλογή.



                                                     This Chapel of Rituals...

Όπως λογικά θα γνωρίζετε σχεδόν όλοι, οι Rotting Christ κυκλοφορούν νέο δίσκο αυτές τις μέρες, ονόματι Rituals. Οι περισσότεροι θα τον έχετε ακούσει, ή τουλάχιστον θα έχετε σχηματίσει μια γνώμη σχετικά με το περί τίνος πρόκειται.Εδώ πέραν ελαχίστων εξαιρέσεων δεν είναι ο χώρος για κριτικές (ακόμα και όταν γίνονται δεν είναι ακριβώς κριτικές), παρ' όλα αυτά θα ήθελα να καταγράψω μερικές σκέψεις σχετικά με το νέο δισκογραφικό πόνημα των αδερφών Τόλη.

Ο δίσκος αυτός κλείνει την πόρτα που άνοιξε το Θεογονία . Και με ένα τρόπο, προσπαθεί ίσως να ανοίξει μια άλλη μουσική κατεύθυνση η οποία για του πιο παρατηρητικούς ίσως αχνοφαινόταν από τον προηγούμενο δίσκο τους.Επίσης περιέχει 2 διασκευές σε Αphrodite's Child και Ξυλούρη, οι οποίες κρίνονται ριψοκίνδυνες και επιτυχημένες , αν και η 1η φέρνει στο μυαλό έντονα το ΧΞΣ τόσο ηχητικά, όσο και για την επιλογή να κλείσουν 2ο συνεχόμενο δίσκο με ένα μέτριας ταχύτητας ατμοσφαιρικό κομμάτι στιχουργικά επηρεασμένο από την αποκάλυψη του Ιωάννη.

  Ας πάμε στις κανονικές , ας πούμε συνθέσεις.Πριν από αυτές όμως να αναφερθούμε στην πληθώρα καλεσμένων μουσικών να συμμετάσχουν στο δίσκο.Η κάθε επιλογή είναι πολύ εύστοχη και συνεισφέρει όσο μπορεί στην εκάστοτε σύνθεση. Εδώ όμως βρίσκεται το πραγματικό πρόβλημα του Rituals. Στις συνθέσεις καθαυτές. Παρατηρείται μια υποχώρηση των κιθαριστικών μερών σε δεύτερο πλάνο, για να δοθεί έμφαση στην ατμόσφαιρα και στο συνολικό τελετουργικό κλίμα. Αυτό, δουλεύει έως ένα βαθμό αρκετά ικανοποιητικά, αν και όταν το μείγμα riffs-ατμόσφαιρας χαλάει, τα αποτελέσματα ποικίλουν.Τα Ze Nigmar (με ένα άρρωστο Procreation of the Wicked-style riff ) και το For A Voice Like Thunder (guest o Nick Holmes, βασισμένο σε ομότιτλο ποίημα του William Blake) είναι εξαιρετικά και τρομερα ουσιαστικά, κάτι που όμως με την καμία δεν θα μπορούσα να ισχυριστώ για τo εναρκτήριο Ιn Nomine Dei Nostri καθώς και για το Devadevam που το μόνο ενδιαφέρον είναι το guest του Kathir.

  Στο Άπαγε Σατανά ο δίσκος κάνει πραγματικά κοιλιά και κρίμα γιατί η οποια ιδέα του Σάκη για εξορκισμό χαντακώνεται πραγματικά από το τελικό αποτέλεσμα. Το Ελθέ Κύριε ίσως είναι στα 3 καλύτερα του δίσκου και γίνεται ξεχωριστή μνεία τόσο για την τρομερή ιέρεια Δανάη Κατσαμένη που κλέβει την παράσταση, όσο και γιατί αποτελεί ηχητικά συνδετικό κρίκο με τις προηγούμενες κυκλοφορίες τους.Άφησα για το τέλος 2 κομμάτια που είναι αρκετά ποιοτικά αλλά σίγουρα δεν είναι κορυφές του δίσκου, είναι όμως αξιόπιστες επιλογές  για να τονίσει κανείς το τί γίνεται στον δίσκο αυτό. Το Les Litanies de Satan, βασίζεται στο ομότιτλο ποίημα του Baudelaire, και η φωνητική παρουσία του Vorph των Samael στα γαλλικά φωνητικά, κάνει το συγκεκριμένο τραγούδι αρκετά σκοτεινό και διαβολικά επικό.Το Konx Om Pax ξεκινάει με ένα tribute στο Ιnnocense and Wrath των τρισμέγιστων Celtic Frost, αλλά η εξέλιξη και το επικό κλείσιμο του κομματιού είναι αυτά που κλέβουν την παράσταση.

  Ο δίσκος προφανώς και είναι άνισος και αυτό είναι η μεγάλη του αδυναμία, καθώς και το πάτημα σε όσους θέλουν να τον μηδενίσουν. Η προσπάθεια του συγκροτήματος να κλείσει τον κύκλο του Θεογονία , γίνεται με μια σχεδόν απότομη αλλαγή κατεύθυνσης που ακούγεται ασθενής και παρωχημένη σε σημεία. Δεν είναι κακός δίσκος, δεν είναι ο χειρότερος των Rotting τα τελευταία 15 χρόνια, δεν είναι όμως και η επιβλητική δισκάρα που θα θέλαμε να βγάλουν. Ενώ σε κρατάει το όλο concept, οι μουσικές και συνθετικές αδυναμίες ανά στιγμές σε κάνουν να απορείς για το τι ακούς και να αναρωτιέσαι για το τι προσδοκίες είχες. Η όλη ιδέα του Σάκη είναι αρκετά καλή, καθώς και το όλο concept είναι σε σημεία επιβλητικό και κατάμαυρο. Μερικές φορές οι βλέψεις μας ξεπερνούν τις παρούσες δυνατότητες μας.

  Βέβαια, ο δίσκος, πέρα από τις 3-4 κομματάρες του για εμένα προφέρει και ένα επιπλέον καλό στο ακροατήριο. Είναι ένας ευκολοάκουστος δίσκος ( που αν έκρινα από την ιδέα για τελετουργικό σκοτεινό δίσκο θα το έκρινα μειονέκτημα) ο οποίος θα μπορέσει να μυήσει ένα άγνωστο με το extreme metal, το occult  ή το ποιο τελετουργικό και σκοτεινό black metal ακροατήριο σε αυτή την τελετουργική και σκοτεινή πλευρά του σκληρού ήχου. Σκεφτείτε πόσα παιδάκια μάθανε το evil 80s metal από τους Ghost και βρήκανε μια πόρτα προς το heavy metal.Δεν μπορώ να ξέρω αν εκεί αποσκοπούσαν οι δημιουργοί του δίσκου, αλλά σίγουρα εκεί θα πιάσει περισσότερο απ' ότι στο μυημένο στο τελετουργικό/ occult black metal. Μια μεγαλεπήβολη και εντυπωσιακή ιδέα/όραμα που στην πορεία αδυνατεί να υλοποιηθεί, αλλά δεν κρίνεται και ως πλήρης αποτυχία καθώς απέχει αρκετά από αυτή.


                                                         New Year's First Blood

 Oι Rotting Christ πάντως δεν είναι το μόνο μεγάλο συγκρότημα που κυκλοφορεί δίσκους το πρώτο δίμηνο του 2016 οι οποίοι μου έκαναν παραπάνω από θετική εντύπωση. Μεγαλύτερη εντύπωση ίσως μέχρι τώρα είναι τα καθιερωμένα thrash metal συγκροτήματα που οι νέες τους δουλειές ενώ υπό κανονικές συνθήκες θα μου περνούσαν αδιάφορες, τώρα με εντυπωσίασαν. Anthrax, Megadeth και Exumer βγάλανε ανέλπιστα καλούς δίσκους, και δεν ήταν απλά καλοί για το είδος τους, αλλά σίγουρα από τους καλύτερους metal δίσκους στην έως τώρα χρονιά.Φυσικά δεν έλειψαν και οι κυκλοφορίες από καθιερωμένα συγκροτήματα του black metal χώρου.Οι δισκάρες των Borknagar, Abbath (δεν του το χα με την καμία, με διέψευσε πολύ άσχημα) και Urgehal( με ένα τρομερό guest catalog, προς τιμήν του εκλιπόντα Trond Nefas, περιέχονται οι τελευταίες του συνθέσεις) δείχνουν ότι το νορβηγικό black metal, σε μεγάλο βαθμό υπάρχει ακόμα εξαιτίας των πρωτοκλασάτων μελών του. Φυσικά όμως υπάρχουν underground νορβηγικά συγκροτήματα - διαμάντια.

  Σε πιο underground καταστάσεις οι πρώτοι δίσκοι άξιοι, κατά την προσωπική μου κρίση, μνείας κάνανε την εμφάνιση τους. Οι τρελοί Φινλανδοί Oranssi Pazuzu, ενώ το 2012 με το Valonielu, σε αντίθεση με τους οπαδούς του ψυχεδελικού μαύρου μέταλ, δεν με συγκίνησαν, φέτος μπορώ να πω ότι με εντυπωσίασαν αρκετά. Ίσως απλά ωρίμασα ως ακροατής.Η Ισλανδία για ακόμη μια χρονιά με κάνει να θέλω να ερευνήσω αν υπάρχει μηχανή παραγωγής black metal genious μουσικών.Ο φετινός δίσκος των Nadra (με μέλη των τρελών Misþyrming ) είναι μια από τις παγωμένες κορυφές αυτού του έτους και θεωρώ ότι θα συζητηθεί στους κύκλους που πρέπει δεόντως.

  Φυσικά και δεν θα σταματήσω εδώ αγαπητέ αναγνώστη. Δισκάρες πιο ανώμαλες και τεχνικές βγάλανε οι Ecferus, Chthe'llst ενώ υπάρχει και ατμοσφαιρικό black metal που με ενθουσίασε και αυτό το παίζουν αρκετά καλά οι Σκωτσέζοι Fuath. Θα το θεωρούσα αδικία αν δεν τους ανέφερα.


 Υ.Γ.1.Για λιγότερο extreme metal ακούσματα μπορώ να πω ότι το νέο EP των Agoraphobic Nosebleed(ναι ρε γιατί?) ήταν ένα εξαιρετικό sludge/hardcore μείγμα, σε αντίθεση με το The End EP των Black Sabbath που ήταν μια καθαρή αποτυχία, αδιάφορο κουραστικό και ανέμπνευστο.

 Υ.Γ.2. Hexvessel - When We Are Death. Δισκάρα.Φωνάρα.





Σχόλια