Blogging : The Return... Μέρος 1ο
Η προχειρότητα και ο ερασιτεχνισμός που διακατέχουν αυτή την σελίδα αποδεικνείονται ξανά από το τεράστιο χρονικό διάστημα που μεσολάβησε μεταξύ της παρούσας ανάρτησης και της προηγούμενης.Η αποχή απο τα πεπραγμένα του blogging παραήταν μεγάλη και δυστυχώς δεν ήταν στις προθέσεις μας αυτό συνεπώς το λιγότερο που έχουμε να κάνουμε είναι να απολογηθούμε ταπεινά.Ανθρώπινες δυσκολίες μας ανάγκασαν να απέχουμε και να μην μπορούμε να παράγουμε ουσιαστικό αποτέλεσμα, αφού πέρα απο χρόνο δεν διαθέταμε και την κατάλληλη διάθεση και συγκέντρωση για να αποφασίσουμε να μοιραστούμε την αγάπη μας για την μουσική με τον υπόλοιπο κόσμο. Αν υπάρχει κάτι παρήγορο σε αυτή την ιστορία είναι πως η σχέση μας με την μουσική και η επαφή μας με τα μουσικά δρώμενα και τις κυκλοφορίες του 2017 παρέμεινε υγιής. Ευελπιστούμε, για πολλοστή φορά που επιστρέφουμε μετά από αποχή, να καθιερώσουμε μια πιο τακτική επικοινωνία και λειτουργικότητα όσον αφορά την δραστηριοποίηση του blog. Υλικό υπάρχει ευτυχώς, το 2017 δεν είναι στάσιμο ούτε απογοητεύει όσον αφορά τις φετινές κυκλοφορίες. Συνεπώς η επιστροφή μας θα ξεκινήσει απο κάποια σχόλια όσον αφορά μερικά από τα αγαπημένα μας συγκροτήματα τα οποία κυκλοφόρησαν νέο δίσκο φέτος.
H χρονιά μουσικά για εμάς ξεκίνησε με ένα μίνι φεστιβάλ πίσω στον Ιανουάριο,εδώ στην Αθήνα, με headliners τους Akercocke και στο billing τους hyped (δικαιολογημένα για εμάς) Mgla. Θα προσπεράσω το γεγονός ότι τα 2 support σχήματα, οι The Dead Creed και οι Temple of Evil στάθηκαν αρκετά αξιοπρεπείς τηρουμένων των αναλογιών τόσο του είδους που υπηρετούσε το κάθε σχήμα, όσο και των διαχρονικών τεχνικών προβλημάτων που συναντάει κάθε συγκρότημα που εμφανίζεται πρώτο ωρολογιακά. Οι Πολωνοί Mgla είχαν έρθει με φόρα από τον χαμό που προκάλεσε το Exercices in Futility, ένα χαμό που τους έκανε γνωστούς και σε μουσικόφιλους εκτός του black metal, κάτι που γινόταν σχετικά έυκολα αντιληπτό ρίχνοντας μια ματια και στο κοινό που είχε μαζευτεί στην εν λόγω συναυλία. Διαθέτοντας ένα εξαιρετικό back catalogue, οι Πολωνοί κουκουλοφόροι πολύ χαλαρά έφτασαν τα στάνταρ που το ίδιο το hype τους είχε θέσει. Τέλειος ήχος, μια υποβόσκουσα απαισιόδοξη αίσθηση ναι κρύβεται πίσω από τις ευκολομνημόνευτες αλλά και ουσιαστικές συνθέσεις τους, ενώ τα φωνητικά ήταν καλύτερα ζωντανά. Ο κόσμος πιο πολύ ενθουσιάστηκε για τα τραγούδια του τελευταίου δίσκου, αλλά γενικότερα το ισομοιρασμένο setlist τους δεν έκανε ποτέ κοιλιά.
Πραγματικός headliner της βραδιάς όμως ήταν οι καφροπροοδευτικοί extreme metallers από το μεγάλο νησί.Μια σημαντική μερίδα του κόσμου δυστυχώς όμως είχε έρθει για τους Πολωνούς co-headliners με αποτέλεσμα να αποχωρήσει πριν την εμφάνιση της αρμάδας του Mendoca. Οι Akercocke, ήρθαν στην Ελλάδα στο πλαίσο μιας περιοδείας για την επανένωση τους ύστερα από σχεδόν 10 χρόνια αποχής από τα μουσικά δρώμενα, ανεξάρτητα αν τα μέλη του συγκροτήματος επιδίδονταν σε side projects, τα οποία αν και ποιοτικά( π.χ. Voices) δεν κάλυπταν το κενό. Η επανένωση θα συνοδευόταν με νέο δίσκο, ο οποίος κυκλοφόρησε πριν λίγες μέρες και είναι η αφορμή, εν μέρει, για το παρόν κείμενο.But first things first. Οι Akercocke, εμφανίστηκαν σκηνικά αρκετά διαφοροποιημένοι σχετικά με το κοστουμαρισμένο και πιο ντελικάτο παρελθόν τους. Αρκετά πιο χύμα, επικοινωνιακοί και να απολαμβάνουν την λατρεία των φανατικών τους οπαδών και με σύμμαχο ένα πεντακάθαρο ήχο, ισοπέδωσαν. Τα περάσματα από όλα τα στάδια εξέλιξης του ήχου της μπάντας ήταν υπέροχα, ήταν τόσο χύμα και αρκουδιάρηδες όσο και μελωδικοί και prog όταν το απαιτούσαν οι περίπλοκες συνθέσεις τους. Σίγουρα κέρδισαν οπαδούς εκείνο το βράδυ, ενώ σίγουρα έκαναν την αναμονή για τον ένο post-reunion δίσκο μεγαλύτερη, αφού τα 2 νέα τραγούδια που παρουσίασαν ζωντανά, έδεναν με το γενικότερο κλίμα. Μια τρομερή εμφάνιση από ένα τρομερό συγκρότημα.
Το Renaissance in Extremis όπως τιτλοφορείται ο νέος δίσκος τους(πραγματικά πετυχημένος τίτλος) θυμίζει τόσο το χαρακτηριστικό στυλ των Βρετανών, όσο και το εξελίσσει. Προσωπικά, θεωρώ συνολικά την δισκογραφία τους τόσο σταθερά ποιοτική που πιστεύω ότι ο κάθε οπαδός θα διαθέτει ένα διαφορετικό αγαπημένο Akercocke δίσκο. Και εδώ έρχεται το ερώτημα, τι έχει να προσφέρει ένας νέος δίσκος,ύστερα απο μια αποχή διαρκείας και την επανένωση. Είναι γνωστό ότι με ελάχιστες εξαιρέσεις,(γκουχ γκουχ Monotheist) οι reunion δίσκοι κινούνται μεταξύ της μετριότητας μέσω ασφαλούς παρουσίασης όλων αυτών των χαρακτηριστικών που αγαπήσαμε στα συγκροτήματα, ή σε κάτι που είναι εμπνευσμένο και που θυμίζει το back catalogue αλλά εισάγει και ανανεωτικές ενέσεις ( Carcass - Surgical Steel). Το RiE κινείται προς την δεύτερη κατεύθυνση. Υπάρχουν πολλά στοιχεία που έχουν κάνει τους Akercocke να ξεχωρίζουν. Τα τεχνικά riffs, οι εναλλαγές ρυθμών, τα σπηλαικά φωνητικά, τα πιο προοδευτικά περάσματα με συνοδεία πλήκτρων και πολύ σχεδόν 70ς ποπ-ροκ φωνητικών, καθώς και τα μανιακά σόλο και τα πιο ακραία σημεία με τρελές ταχύτητες drums και επιθετικών φωνητικών. Όλα αυτά είναι εδώ, ακόμη και αν μερικά είναι αμφιλεγόμενα όπως τα love or hate φωνητικά στην τελική.
Ο δίσκος όμως δεν διατηρεί αυτή την διαχρονική Akercocke ποιότητα απλά για να την έχει. Υπάρχει μια σημαντική διαφοροποίηση σε σχέση με τους προηγούμενους δίσκους, που καταφέρνει να εισαχθεί αρκετά ομαλά ώστε το μυημένο αυτί και να την εντοπίσει αλλά και να μην του κακοφανεί ως απότομη. Η διαφοροποίηση αυτή είναι το γεγονός ότι ο κιθαριστικός ήχος είναι διαφορετικός από τον συνηθισμένο τους.Τα μαυρομεταλλικά στοιχεία φαίνεται να αποτελούν παρελθόν και οι κιθάρες θυμίζουν όλο και λιγότερο τον στυλ Morbid Angel ήχο τους.Ακόμη και τα black metal shrieks εκλείπουν πλέον από τα φωνητικά ενώ οι συνθέσεις που έχουν πλέον ένα ελαφρώς πιο ξερό death/thrash metal ήχο, αγκαλιάζουν το prog στοιχείο εντονότερα ίσως από ποτέ. Δεν είναι μόνο τα mid tempo και πιο prog-y ψυχεδελικά περάσματα που υποστηρίζουν αυτή την παρατήρηση αλλά και τα καλύτερα ίσως καθαρά φωνητικά που είχε ποτέ το συγκρότημα. Τα καθαρά άλλοτε 80ς metal ή ροκ άλλοτε πιο ποπ φωνητικά στα ρεφραίν αλλά πλέον και σε αρκετά κουπλέ, παρά το ιδιόμορφο στοιχείο τους, είναι πιο δουλεμένα και εκφραστικά από ποτέ.
Ο δίσκος διαθέτει μια ομοιογένεια με όλα τα κομμάτια να μπορούν να θεωρηθούν κορυφές, ενώ τα τυχόν αδύναμα μπορεί να υστερούν συγκριτικά με δαιδαλώδεις ύμνους όπως το επικό κλείσιμο A Particularly Cold September, ή το επιθετικό Unbound By Sin, ή ακόμη και τα progressive death metal μανιφέστα τύπου A Final Glance Before Departing και One Chapter Closing for Another to Begin, παραμένουν όμως εντυπωσιακά καλοδουλεμένες συνθέσεις.Για τόσο καλό δίσκο μιλάμε. Οι πιο προοδευτικές και συναισθηματικές(όχι γλυκανάλατες) στιγμές τους όπως το Inner Sanctum, Familiar Ghosts και το Ιnsentience είναι αυτές που κάνουν ξεκάθαρο και στον πιο δύσπιστο το ότι οι Βρετανοί επέστρεψαν με μια ισοπεδωτική δισκάρα που συνθετικά το επίπεδο της είναι διαολεμένα υψηλό.Κάθε φορά που ένα συγκρότημα καταφέρνει να δαμάζει την τεχνική και την επιθετικότητα για χάρη της δημιουργίας κλίματος και ομοιογένειας ενώ ταυτόχρονα αποφεύγει την ανούσια επαναληψιμότητα θα μας τραβάει.Υποψήφιο για δίσκος της χρονιάς.
Y.Γ.1. Θα ακολουθήσουν σύντομα και άλλα άρθρα καθώς έχει μαζευτεί αρκετό υλικό.Τα αμέσως επόμενα θα είναι στην ίδια λογική με το παρόν άρθρο για τους Βρετανούς.Υπήρχαν μερικές δισκογραφικές δουλειές από αγαπημένα μας συγκροτήματα που μας κάνανε να χαρούμε πολύ φέτος.
Υ.Γ.2. Πάρτε links κόσμε για μουσική:
Akercocke - Antichrist
Akercocke - Choronzon
Zemial - Nykta
Sons of Crom - Black Tower. Με τέτοιο όνομα το συγκρότημα δεν γίνεται να κυκλοφορούσε κακό δίσκο.
Τehom - The Merciless Light. Swedish Blackened Death metal υψηλής ποιότητας.
Sinmara - Within the Weaves of Infinity EP.Η ισλανδική σκηνή παραμένει μια από τις πλέον αγαπημένες μας.
H χρονιά μουσικά για εμάς ξεκίνησε με ένα μίνι φεστιβάλ πίσω στον Ιανουάριο,εδώ στην Αθήνα, με headliners τους Akercocke και στο billing τους hyped (δικαιολογημένα για εμάς) Mgla. Θα προσπεράσω το γεγονός ότι τα 2 support σχήματα, οι The Dead Creed και οι Temple of Evil στάθηκαν αρκετά αξιοπρεπείς τηρουμένων των αναλογιών τόσο του είδους που υπηρετούσε το κάθε σχήμα, όσο και των διαχρονικών τεχνικών προβλημάτων που συναντάει κάθε συγκρότημα που εμφανίζεται πρώτο ωρολογιακά. Οι Πολωνοί Mgla είχαν έρθει με φόρα από τον χαμό που προκάλεσε το Exercices in Futility, ένα χαμό που τους έκανε γνωστούς και σε μουσικόφιλους εκτός του black metal, κάτι που γινόταν σχετικά έυκολα αντιληπτό ρίχνοντας μια ματια και στο κοινό που είχε μαζευτεί στην εν λόγω συναυλία. Διαθέτοντας ένα εξαιρετικό back catalogue, οι Πολωνοί κουκουλοφόροι πολύ χαλαρά έφτασαν τα στάνταρ που το ίδιο το hype τους είχε θέσει. Τέλειος ήχος, μια υποβόσκουσα απαισιόδοξη αίσθηση ναι κρύβεται πίσω από τις ευκολομνημόνευτες αλλά και ουσιαστικές συνθέσεις τους, ενώ τα φωνητικά ήταν καλύτερα ζωντανά. Ο κόσμος πιο πολύ ενθουσιάστηκε για τα τραγούδια του τελευταίου δίσκου, αλλά γενικότερα το ισομοιρασμένο setlist τους δεν έκανε ποτέ κοιλιά.
Πραγματικός headliner της βραδιάς όμως ήταν οι καφροπροοδευτικοί extreme metallers από το μεγάλο νησί.Μια σημαντική μερίδα του κόσμου δυστυχώς όμως είχε έρθει για τους Πολωνούς co-headliners με αποτέλεσμα να αποχωρήσει πριν την εμφάνιση της αρμάδας του Mendoca. Οι Akercocke, ήρθαν στην Ελλάδα στο πλαίσο μιας περιοδείας για την επανένωση τους ύστερα από σχεδόν 10 χρόνια αποχής από τα μουσικά δρώμενα, ανεξάρτητα αν τα μέλη του συγκροτήματος επιδίδονταν σε side projects, τα οποία αν και ποιοτικά( π.χ. Voices) δεν κάλυπταν το κενό. Η επανένωση θα συνοδευόταν με νέο δίσκο, ο οποίος κυκλοφόρησε πριν λίγες μέρες και είναι η αφορμή, εν μέρει, για το παρόν κείμενο.But first things first. Οι Akercocke, εμφανίστηκαν σκηνικά αρκετά διαφοροποιημένοι σχετικά με το κοστουμαρισμένο και πιο ντελικάτο παρελθόν τους. Αρκετά πιο χύμα, επικοινωνιακοί και να απολαμβάνουν την λατρεία των φανατικών τους οπαδών και με σύμμαχο ένα πεντακάθαρο ήχο, ισοπέδωσαν. Τα περάσματα από όλα τα στάδια εξέλιξης του ήχου της μπάντας ήταν υπέροχα, ήταν τόσο χύμα και αρκουδιάρηδες όσο και μελωδικοί και prog όταν το απαιτούσαν οι περίπλοκες συνθέσεις τους. Σίγουρα κέρδισαν οπαδούς εκείνο το βράδυ, ενώ σίγουρα έκαναν την αναμονή για τον ένο post-reunion δίσκο μεγαλύτερη, αφού τα 2 νέα τραγούδια που παρουσίασαν ζωντανά, έδεναν με το γενικότερο κλίμα. Μια τρομερή εμφάνιση από ένα τρομερό συγκρότημα.
Το Renaissance in Extremis όπως τιτλοφορείται ο νέος δίσκος τους(πραγματικά πετυχημένος τίτλος) θυμίζει τόσο το χαρακτηριστικό στυλ των Βρετανών, όσο και το εξελίσσει. Προσωπικά, θεωρώ συνολικά την δισκογραφία τους τόσο σταθερά ποιοτική που πιστεύω ότι ο κάθε οπαδός θα διαθέτει ένα διαφορετικό αγαπημένο Akercocke δίσκο. Και εδώ έρχεται το ερώτημα, τι έχει να προσφέρει ένας νέος δίσκος,ύστερα απο μια αποχή διαρκείας και την επανένωση. Είναι γνωστό ότι με ελάχιστες εξαιρέσεις,(γκουχ γκουχ Monotheist) οι reunion δίσκοι κινούνται μεταξύ της μετριότητας μέσω ασφαλούς παρουσίασης όλων αυτών των χαρακτηριστικών που αγαπήσαμε στα συγκροτήματα, ή σε κάτι που είναι εμπνευσμένο και που θυμίζει το back catalogue αλλά εισάγει και ανανεωτικές ενέσεις ( Carcass - Surgical Steel). Το RiE κινείται προς την δεύτερη κατεύθυνση. Υπάρχουν πολλά στοιχεία που έχουν κάνει τους Akercocke να ξεχωρίζουν. Τα τεχνικά riffs, οι εναλλαγές ρυθμών, τα σπηλαικά φωνητικά, τα πιο προοδευτικά περάσματα με συνοδεία πλήκτρων και πολύ σχεδόν 70ς ποπ-ροκ φωνητικών, καθώς και τα μανιακά σόλο και τα πιο ακραία σημεία με τρελές ταχύτητες drums και επιθετικών φωνητικών. Όλα αυτά είναι εδώ, ακόμη και αν μερικά είναι αμφιλεγόμενα όπως τα love or hate φωνητικά στην τελική.
Ο δίσκος όμως δεν διατηρεί αυτή την διαχρονική Akercocke ποιότητα απλά για να την έχει. Υπάρχει μια σημαντική διαφοροποίηση σε σχέση με τους προηγούμενους δίσκους, που καταφέρνει να εισαχθεί αρκετά ομαλά ώστε το μυημένο αυτί και να την εντοπίσει αλλά και να μην του κακοφανεί ως απότομη. Η διαφοροποίηση αυτή είναι το γεγονός ότι ο κιθαριστικός ήχος είναι διαφορετικός από τον συνηθισμένο τους.Τα μαυρομεταλλικά στοιχεία φαίνεται να αποτελούν παρελθόν και οι κιθάρες θυμίζουν όλο και λιγότερο τον στυλ Morbid Angel ήχο τους.Ακόμη και τα black metal shrieks εκλείπουν πλέον από τα φωνητικά ενώ οι συνθέσεις που έχουν πλέον ένα ελαφρώς πιο ξερό death/thrash metal ήχο, αγκαλιάζουν το prog στοιχείο εντονότερα ίσως από ποτέ. Δεν είναι μόνο τα mid tempo και πιο prog-y ψυχεδελικά περάσματα που υποστηρίζουν αυτή την παρατήρηση αλλά και τα καλύτερα ίσως καθαρά φωνητικά που είχε ποτέ το συγκρότημα. Τα καθαρά άλλοτε 80ς metal ή ροκ άλλοτε πιο ποπ φωνητικά στα ρεφραίν αλλά πλέον και σε αρκετά κουπλέ, παρά το ιδιόμορφο στοιχείο τους, είναι πιο δουλεμένα και εκφραστικά από ποτέ.
Ο δίσκος διαθέτει μια ομοιογένεια με όλα τα κομμάτια να μπορούν να θεωρηθούν κορυφές, ενώ τα τυχόν αδύναμα μπορεί να υστερούν συγκριτικά με δαιδαλώδεις ύμνους όπως το επικό κλείσιμο A Particularly Cold September, ή το επιθετικό Unbound By Sin, ή ακόμη και τα progressive death metal μανιφέστα τύπου A Final Glance Before Departing και One Chapter Closing for Another to Begin, παραμένουν όμως εντυπωσιακά καλοδουλεμένες συνθέσεις.Για τόσο καλό δίσκο μιλάμε. Οι πιο προοδευτικές και συναισθηματικές(όχι γλυκανάλατες) στιγμές τους όπως το Inner Sanctum, Familiar Ghosts και το Ιnsentience είναι αυτές που κάνουν ξεκάθαρο και στον πιο δύσπιστο το ότι οι Βρετανοί επέστρεψαν με μια ισοπεδωτική δισκάρα που συνθετικά το επίπεδο της είναι διαολεμένα υψηλό.Κάθε φορά που ένα συγκρότημα καταφέρνει να δαμάζει την τεχνική και την επιθετικότητα για χάρη της δημιουργίας κλίματος και ομοιογένειας ενώ ταυτόχρονα αποφεύγει την ανούσια επαναληψιμότητα θα μας τραβάει.Υποψήφιο για δίσκος της χρονιάς.
Y.Γ.1. Θα ακολουθήσουν σύντομα και άλλα άρθρα καθώς έχει μαζευτεί αρκετό υλικό.Τα αμέσως επόμενα θα είναι στην ίδια λογική με το παρόν άρθρο για τους Βρετανούς.Υπήρχαν μερικές δισκογραφικές δουλειές από αγαπημένα μας συγκροτήματα που μας κάνανε να χαρούμε πολύ φέτος.
Υ.Γ.2. Πάρτε links κόσμε για μουσική:
Akercocke - Antichrist
Akercocke - Choronzon
Zemial - Nykta
Sons of Crom - Black Tower. Με τέτοιο όνομα το συγκρότημα δεν γίνεται να κυκλοφορούσε κακό δίσκο.
Τehom - The Merciless Light. Swedish Blackened Death metal υψηλής ποιότητας.
Sinmara - Within the Weaves of Infinity EP.Η ισλανδική σκηνή παραμένει μια από τις πλέον αγαπημένες μας.
Σχόλια
Δημοσίευση σχολίου