Ας Μιλήσουμε για τους Satyricon ( The Return...part 2 )
Το εννοούσαμε όταν λέγαμε ότι αποφασίσαμε να γίνουμε πιο τακτικοί!Ο τίτλος αυτή την φορά είναι λίγο πολύ ξεκάθαρος.Οι ,προσωπικά από τους αγαπημένους μας καλλιτέχνες διαχρονικά,Σάτυροι κυκλοφορούν τον 9ο δίσκο τους, με το όνομα Deep Calleth Upon Deep τέλη αυτού του μήνα. Έχοντας καταφέρει να ακούσουμε αυτό τον δίσκο αρκετά, βρεθήκαμε σε μια περίεργη θέση. Οι Satyricon είναι ένα συγκρότημα το οποίο, αν και βρήκε πρόσφορο έδαφος στο παραδοσιακό παναληθινό (sic) νορβηγικό black metal δεκαετίας '90, ξεκινώντας από τον κλασικό ήχο και αφού εδραιώθηκε μέσω πολύ δυνατών έως και άρτιων κυκλοφοριών ( ναι για το Nemesis Divina λέμε), είναι κυρίως γνωστό για την τάση του να διαφοροποιεί τον ήχο του και να διαμορφώνει ένα προσωπικό στυλ. Αυτή ήταν μια μεγάλη πρόταση, ας επανέλθουμε όμως.Η περίεργη θέση για την οποία ξεκινήσαμε να λέμε είναι το γεγονός ότι ενώ δεν ξέραμε τι να περιμένουμε από αυτό τον δίσκο, ύστερα από τον ομότιτλο του 2013, αυτό που ακούσαμε σίγουρα μας έπιασε απροετοίμαστους.
Η προηγούμενη δισκογραφική τους δουλειά, για την οποία μόλις συνειδητοποιήσαμε ότι δεν είχαμε αναφέρει τίποτα σαν blog( οπαδοί my ass) ανεξάρτητα από το πόσο καλή ήταν αντικειμενικά, είχε καταστήσει σαφές ότι το συγκρότημα του Satyr και του Frost προσπαθούσε να απεγκλωβιστεί από τον μονολιθικό (ΑΛΛΑ γαμάτο) black 'n' roll χαρακτήρα του.Το αποτέλεσμα δεν δικαίωσε τις προσδοκίες θα μπορούσα να ισχυριστώ, δεν παύει όμως ο συγκεκριμένος δίσκος να μου έχει χαρίσει 3-4 ενδιαφέρουσες ιδέες που με άφησαν με μια αίσθηση ότι ίσως σε μια μελλοντική δουλειά ευδοκιμήσουν παραπάνω. Έκτοτε μεσολάβησαν, μεταξύ άλλων, μια συναυλία με την φιλαρμονική του Όσλο καθώς και μια δύσκολη περιπέτεια υγείας του Satyr που όμως βγήκε νικητής. Ο Frost είχε κυκλοφορήσει νέο δίσκο με την υπερμπάντα 1349, και οι Σάτυροι ανακοίνωσαν ότι δουλεύουν πάνω σε νέο υλικό. Βρισκόμαστε σε μια κατάσταση λοιπόν όπου όλα τα ενδεχόμενα για την ηχητική πορεία του συγκροτήματος είναι ανοιχτά . Για ένα πράγμα μόνο ήμουν σίγουρος, κρίνοντας από τον μέχρι τότε τελευταίο τους δίσκο. Οποιοσδήποτε τυχών πειραματισμός λάμβανε μέρος σίγουρα θα δεσμευόταν από την κιθαριστική ταυτότητα του συγκροτήματος και δεν θα μπορούσε να απελευθερωθεί πλήρως.
Κάπου εδώ εμφανίζεται το πρώτο δείγμα της νέας τους δουλειάς, το ομότιτλο κομμάτι.Ακούγοντας το προσεκτικά, αφου καταλήξαμε ότι μας αρέσει,κάναμε μερικές σκέψεις. Αν και φανερά στον δρόμο του κλασικού ήχου των Σάτυρων, ήταν αισθητά καλύτερο από το single από τον προηγούμενο δίσκο αλλά και η σύνθεση διέθετε στοιχεία (λεπτομέρειες στην ενορχήστρωση, καθαρά backing vocals, drum rolls) που με άφησαν με την ελπίδα ότι όντως ο νέος δίσκος θα επιχειρίσει να δώσει συνέχεια στην προσπάθεια του συγκροτήματος για εξέλιξη.Το εξώφυλλο επίσης του δίσκου, μας ανάγκασε, παραδόξως να κάνουμε μια σύνδεση η οποία μόνο καλός οιωνός ήταν για εμάς.Ο τρόπος σχεδίασης των εικονιζόμενων φιγουρών μας θύμισε την εικονογράφιση στο αξεπέραστο και τρομερό From Hell graphic novel του θρύλου Alan Moore σε συνεργασία με τον (εικαστικό) καλλιτέχνη Eddie Campbell.Δεν ξέραμε αν ήταν κάποια συνειδητή προσπάθεια, αλλά η αίσθηση αγνού Βικτωριανού τρόμου, δολοπλοκίας και μυστικισμού που προσφέρει το From Hell μας έκαναν συντροφιά όσο ακούγαμε τον δίσκο, καθώς σε αρκετά σημεία οι ίδιες οι συνθέσεις συνεισφέρανε σε αυτή την αίσθηση.
Η πρώτη ακρόαση του δίσκου είχε μόλις τελειώσει.Και ένα σαρδόνιο χαμόγελο είχε εμφανιστεί στο πρόσωπό μας καθώς η έκπληξη που μας περίμενε, ομολογούμε πως δεν την περιμέναμε. Ύστερα από πολλές ακροάσεις καταλήξαμε. Το προ 4ετίας όραμα του νορβηγικού διδύμου φαίνεται να αποκτά ένα καλοσχήματισμένο πρόσωπο, όπως αυτά του εξωφύλλου.Η αρχή γίνεται με το Midnight Serpent το οποίο κινείται στο γνωστό στυλ του συγκροτήματος,ριφφάτο, ελαφρώς πιο κοντά σε πιο κλασικές μαυρομεταλλικές νόρμες, ειδικά όσο κορυφώνεται το χτίσιμο των πρώτων λεπτών, επιθετικό με το drumming να δείχνει ότι ο Frost ξαναέρχεται στο επίκεντρο ανεβάζοντας στροφές. Δεν μας γεμίζει πλήρως όμως, και όπως αποδεικνύεται εκ των υστέρων, είναι το πιο αδύναμο κομμάτι του δίσκου μεν, αλλά η καλύτερη μετάβαση από το παρελθόν του συγκροτήματος στο Dawn of a New Age.Η συνέχεια με το Blood Cracks Open the Ground, και το γαμάτο εισαγωγικό του riff που στην ανάπτυξη του οδηγεί σε μάυρες ατμόσφαιρες, μας αφήνει το πρώτο χαμόγελο, αφού η κιθαριστική δουλειά δείχνει ότι κοιτάει μέσω της παρούσης χιλιετίας στην προηγούμενη. Καθαρό black metal νορβηγικό μάλιστα, που δεν θυμάμαι και εγώ πόσα χρόνια είχαν οι Σάτυροι να παίξουν.Ο Frost κάνει τρομερή δουλείά και πλέον φαίνεται ότι δεν θα είναι κομπάρσος όπως στο προηγούμενο δίσκο.
Η πρώτη πραγματική κορυφή του δίσκου όμως είναι αυτό που ακολουθεί.To Your Brethen in the Dark και μιλάμε για το καλύτερο τραγούδι του συγκροτήματος ίσως από το Black Lava και ένα από τα ολ τάιμ χάιλαιτς του.Η μελαγχολική και ταξιδευτική του ατμόσφαιρα είναι συγκλονιστική. Οι πιο προσεκτικοί ίσως διακρίνουν Carnal Malefactor- τεχνοτροπίες και κλίμα, κάτι που μόνο θετικό είναι. Κάποια arrangements πνευστών κάνουν την εμφάνιση τους ενώ το κομμάτι οδηγεί σε μια πεσιμιστική κορύφωση αντάξια των συνειρμών εξαιτίας του εξωφύλλου του δίσκου, που αναφέραμε προηγουμένως.Πραγματικά μεγάλη στιγμή.Για το ομότιτλο μιλήσαμε, αλλά να αναφέρουμε ότι η στρατηγική του τοποθέτηση στην σειρά δημιουργεί μια εναλλαγή στο κλίμα ικανή να σε κάνει να το εκτιμήσεις παραπάνω. Ακολουθεί το Ghost of Rome, άλλη μια για εμάς, κορυφή του δίσκου. Ταξιδευτικό, με τρομερή κιθαριστική δουλειά και ίσως το καλύτερο ρεφραίν του δίσκου.Με καθαρά φωνητικά στο βάθος να προσδίδουν μια νεοκλασική αίγλη και τις κιθάρες τόσο δεμένες το τραγούδι διατηρεί τις ταχύτητες στο κόκκινο και καθιστά σαφές ότι ο Satyr αποφάσισε ελαφρώς να φιλτράρει δυσαρμονίες υπό το πρίσμα του προσωπικού του ήχου και να τις εντάξει στοχευμένα κατα μήκος του δίσκου. Ειδικά ο συνδυασμός των οπερετικών φωνητικών πίσω από το ρεφραίν με την κιθαριστική μελωδία δείχνει πως η προαναφερθείσα συναυλία στο Όσλο προσέφερε πολλά στο συγκρότημα.
Έπεται συνέχεια με το Dissonant το οποίο πέρα από τον τίτλο του και τον στίχο κλειδί deconstruct and destroy που δίνει και τον παλμό του δίσκου, είναι το πιο διαφοροποιημένο τραγούδι του δίσκου καθώς αξιοποιείται στην σύνθεση αρκετά διακριτικά και μινιμαλιστικά το σαξόφωνο.Ίσως το πιο έντονο άκουσμα σε εναλλαγές και ρυθμό στον δίσκο, πάντα φιλτραρισμένο από την οπτική του συγκροτήματος, κάτι που το επαναλαμβάνουμε γιατί είναι αυτό που τους δίνει, καλή η κακή είναι στην κρίση του καθενός, ταυτότητα.Ακόμα και στα φωνητικά αξιοποιούνται εφέ που και στο παρελθόν πετυχαίνανε μια πιο κλινική προσέγγιση και εδώ δικαιώνονται.
..In the snowcovered mountains of North...Death will set me free...Black Wings and Withering Gloom. Οι στίχοι και ο τίτλος περιγράφουν κυριολεκτικά την απόλυτη black metal επίθεση και την πιο 90ς στιγμή του συγκροτήματος. Φυσικά και έχει τα μελαγχολικά μεσαίων ταχυτήτων περάσματα που αποτελούν μια πιο ιδιαίτερη πτυχή του συγκροτήματος. Στους τελευταίους δίσκους υπήρχαν προσπάθειες για την δημιουργία ενός πιο παραδοσιακού μαυρομεταλλικού άσματος εδώ όμως έχουμε και την πιο ποιοτική και την πιο ολοκληρωμένη με το επιθετικό και τρομερό drumming του Frost να ξεσπαθώνει.Το κλείσιμο του δίσκου με το Burial Rite, συνεχίζει το ξεσπάθωμα και αποτελεί το alter ego της εναρκτήριας σύνθεσης. Εδώ οι διάφορες πτυχές των Σάτυρων που παρουσιάστηκαν σε αυτό τον δίσκο συνδυάζονται για ένα ακόμα ριφφάτο τραγούδι που όμως περιέχει όμορφες και αξιοπρόσεκτες λεπτομέρειες στην σύνθεση του.
Αυτή η ερασιτεχνική track-by-track review που επιχειρήσαμε τελείωσε και το συμπέρασμα είναι το εξής. Αν κάποιος εν έτει 2017 παρακολουθεί τους Σάτυρους και απολαμβάνει τους δίσκους τους σίγουρα θα εντυπωσιαστεί απο την νέα οπτική που διαμορφώνεται πλέον.Αν κάποιος είναι αυστηρά πιο ελιτιστής, οφείλει να δώσει ευκαιρία στον δίσκο αναγνωρίζοντας τις ηχητικές του ιδιαιτερότητες και τότε σίγουρα θα παραδεχθεί μια εξέλιξη.Που πλέον δεν εμφανίζεται από το πουθενά όπως το συγκλονιστικό Rebel Extravaganza ή ακόμα και το δηλητηριώδες Volcano που ακολούθησε, αλλά που προκύπτει από μια καριέρα και πορεία που τους ανέδειξε σε μια θέση ισχύος και επιρροής, κακά τα ψέμματα, ώστε να έχουν την πολυτέλεια να προοδεύουν αξιοποιόντας αυστηρά το δικό τους παρελθόν.Το πείραμα πέτυχε με την δεύτερη. Ξαναέγιναν το συγκρότημα που θέλανε να είναι, και στην τελική ενστάσεις υπάρχουν και για τον παρόντα δίσκο, δεν είναι άρτιος, μας κέρδισε όμως και μας έκανε να χαμογελάμε χωρίς ενδοιασμούς.
Υ.Γ. : 1. Grift - Arvet Κινηματογραφικό σκοτεινό black metal που είναι ξεκάθαρα soundtrack ευρωπαικου κινηματογράφου του 20ού αι.
2.Argus - From Fields of Fire . Επικό αργό πολεμικό doom metal από άξιους και έμπειρους πρεσβευτές του.
3.Atriarch - Dead As Truth . Gothic, Black, Sludge, όλα σε σωστές δόσεις για ένα πεσιμιστικό αποτέλεσμα που δαγκώνει.
4.SepticFlesh - Codex Omega. Από το 2011 έχω να απολαύω τραγούδια τους, που πλέον δείχνουν να (ξανά)αποκτούν τον σωστό ήχο και προσανατολισμό.
5.Poison Blood - Poison Blood EP. Ψυχεδέλια,μαυρίλα πανκ ακρότητα, 18 λεπτά που σε ταξιδεύουν όσο πρέπει κρατώντας ίσες αποστάσεις απο τα αναφερθέντα συστατικά από 2 σπουδαίες φιγούρες του Underground.
6.Killing Joke - Pylon.Παραγνωρισμένη δισκάρα από ένα υποτιμημένο δυστυχώς θρυλικό όμως συγκρότημα.
7.Pagan Altar - The Room of Shadows. Επιστροφή και ίσως κύκνειο άσμα ενός υποτιμημένου συγκροτήματος, που εδώ δείχνει και στον πιο δύσπιστο ότι η ιστορία του χρωστάει.
8.False - Hunger EP. 2 τραγούδια με στόχο να ξανακάνουν το black μέταλ σπουδαίο ξανά.
9.Celestial Bodies - Spit forth from Chaos.Αρρυθμίες, ψύχος,κανένα συναίσθημα, βιομηχανική αισθητική και ηχητικές τεχνοτροπίες, χάος με την σωστή του έννοια. Απάνθρωπο άκουσμα, αλλά και απαιτητικό.
10.Unaussprechlichen Kulten - Keziah Lilith Medea. Τελετουργικό, σκοτεινό καλογραμμένο, death metal με τρομερά ποιοτικές συνθέσεις, lead κιθάρες για προσκύνημα, και άλλη μια κορυφαία δουλειά από αυτούς τους Underground θεούς Lovecraftianής προέλευσης.
Η προηγούμενη δισκογραφική τους δουλειά, για την οποία μόλις συνειδητοποιήσαμε ότι δεν είχαμε αναφέρει τίποτα σαν blog( οπαδοί my ass) ανεξάρτητα από το πόσο καλή ήταν αντικειμενικά, είχε καταστήσει σαφές ότι το συγκρότημα του Satyr και του Frost προσπαθούσε να απεγκλωβιστεί από τον μονολιθικό (ΑΛΛΑ γαμάτο) black 'n' roll χαρακτήρα του.Το αποτέλεσμα δεν δικαίωσε τις προσδοκίες θα μπορούσα να ισχυριστώ, δεν παύει όμως ο συγκεκριμένος δίσκος να μου έχει χαρίσει 3-4 ενδιαφέρουσες ιδέες που με άφησαν με μια αίσθηση ότι ίσως σε μια μελλοντική δουλειά ευδοκιμήσουν παραπάνω. Έκτοτε μεσολάβησαν, μεταξύ άλλων, μια συναυλία με την φιλαρμονική του Όσλο καθώς και μια δύσκολη περιπέτεια υγείας του Satyr που όμως βγήκε νικητής. Ο Frost είχε κυκλοφορήσει νέο δίσκο με την υπερμπάντα 1349, και οι Σάτυροι ανακοίνωσαν ότι δουλεύουν πάνω σε νέο υλικό. Βρισκόμαστε σε μια κατάσταση λοιπόν όπου όλα τα ενδεχόμενα για την ηχητική πορεία του συγκροτήματος είναι ανοιχτά . Για ένα πράγμα μόνο ήμουν σίγουρος, κρίνοντας από τον μέχρι τότε τελευταίο τους δίσκο. Οποιοσδήποτε τυχών πειραματισμός λάμβανε μέρος σίγουρα θα δεσμευόταν από την κιθαριστική ταυτότητα του συγκροτήματος και δεν θα μπορούσε να απελευθερωθεί πλήρως.
Κάπου εδώ εμφανίζεται το πρώτο δείγμα της νέας τους δουλειάς, το ομότιτλο κομμάτι.Ακούγοντας το προσεκτικά, αφου καταλήξαμε ότι μας αρέσει,κάναμε μερικές σκέψεις. Αν και φανερά στον δρόμο του κλασικού ήχου των Σάτυρων, ήταν αισθητά καλύτερο από το single από τον προηγούμενο δίσκο αλλά και η σύνθεση διέθετε στοιχεία (λεπτομέρειες στην ενορχήστρωση, καθαρά backing vocals, drum rolls) που με άφησαν με την ελπίδα ότι όντως ο νέος δίσκος θα επιχειρίσει να δώσει συνέχεια στην προσπάθεια του συγκροτήματος για εξέλιξη.Το εξώφυλλο επίσης του δίσκου, μας ανάγκασε, παραδόξως να κάνουμε μια σύνδεση η οποία μόνο καλός οιωνός ήταν για εμάς.Ο τρόπος σχεδίασης των εικονιζόμενων φιγουρών μας θύμισε την εικονογράφιση στο αξεπέραστο και τρομερό From Hell graphic novel του θρύλου Alan Moore σε συνεργασία με τον (εικαστικό) καλλιτέχνη Eddie Campbell.Δεν ξέραμε αν ήταν κάποια συνειδητή προσπάθεια, αλλά η αίσθηση αγνού Βικτωριανού τρόμου, δολοπλοκίας και μυστικισμού που προσφέρει το From Hell μας έκαναν συντροφιά όσο ακούγαμε τον δίσκο, καθώς σε αρκετά σημεία οι ίδιες οι συνθέσεις συνεισφέρανε σε αυτή την αίσθηση.
Η πρώτη ακρόαση του δίσκου είχε μόλις τελειώσει.Και ένα σαρδόνιο χαμόγελο είχε εμφανιστεί στο πρόσωπό μας καθώς η έκπληξη που μας περίμενε, ομολογούμε πως δεν την περιμέναμε. Ύστερα από πολλές ακροάσεις καταλήξαμε. Το προ 4ετίας όραμα του νορβηγικού διδύμου φαίνεται να αποκτά ένα καλοσχήματισμένο πρόσωπο, όπως αυτά του εξωφύλλου.Η αρχή γίνεται με το Midnight Serpent το οποίο κινείται στο γνωστό στυλ του συγκροτήματος,ριφφάτο, ελαφρώς πιο κοντά σε πιο κλασικές μαυρομεταλλικές νόρμες, ειδικά όσο κορυφώνεται το χτίσιμο των πρώτων λεπτών, επιθετικό με το drumming να δείχνει ότι ο Frost ξαναέρχεται στο επίκεντρο ανεβάζοντας στροφές. Δεν μας γεμίζει πλήρως όμως, και όπως αποδεικνύεται εκ των υστέρων, είναι το πιο αδύναμο κομμάτι του δίσκου μεν, αλλά η καλύτερη μετάβαση από το παρελθόν του συγκροτήματος στο Dawn of a New Age.Η συνέχεια με το Blood Cracks Open the Ground, και το γαμάτο εισαγωγικό του riff που στην ανάπτυξη του οδηγεί σε μάυρες ατμόσφαιρες, μας αφήνει το πρώτο χαμόγελο, αφού η κιθαριστική δουλειά δείχνει ότι κοιτάει μέσω της παρούσης χιλιετίας στην προηγούμενη. Καθαρό black metal νορβηγικό μάλιστα, που δεν θυμάμαι και εγώ πόσα χρόνια είχαν οι Σάτυροι να παίξουν.Ο Frost κάνει τρομερή δουλείά και πλέον φαίνεται ότι δεν θα είναι κομπάρσος όπως στο προηγούμενο δίσκο.
Η πρώτη πραγματική κορυφή του δίσκου όμως είναι αυτό που ακολουθεί.To Your Brethen in the Dark και μιλάμε για το καλύτερο τραγούδι του συγκροτήματος ίσως από το Black Lava και ένα από τα ολ τάιμ χάιλαιτς του.Η μελαγχολική και ταξιδευτική του ατμόσφαιρα είναι συγκλονιστική. Οι πιο προσεκτικοί ίσως διακρίνουν Carnal Malefactor- τεχνοτροπίες και κλίμα, κάτι που μόνο θετικό είναι. Κάποια arrangements πνευστών κάνουν την εμφάνιση τους ενώ το κομμάτι οδηγεί σε μια πεσιμιστική κορύφωση αντάξια των συνειρμών εξαιτίας του εξωφύλλου του δίσκου, που αναφέραμε προηγουμένως.Πραγματικά μεγάλη στιγμή.Για το ομότιτλο μιλήσαμε, αλλά να αναφέρουμε ότι η στρατηγική του τοποθέτηση στην σειρά δημιουργεί μια εναλλαγή στο κλίμα ικανή να σε κάνει να το εκτιμήσεις παραπάνω. Ακολουθεί το Ghost of Rome, άλλη μια για εμάς, κορυφή του δίσκου. Ταξιδευτικό, με τρομερή κιθαριστική δουλειά και ίσως το καλύτερο ρεφραίν του δίσκου.Με καθαρά φωνητικά στο βάθος να προσδίδουν μια νεοκλασική αίγλη και τις κιθάρες τόσο δεμένες το τραγούδι διατηρεί τις ταχύτητες στο κόκκινο και καθιστά σαφές ότι ο Satyr αποφάσισε ελαφρώς να φιλτράρει δυσαρμονίες υπό το πρίσμα του προσωπικού του ήχου και να τις εντάξει στοχευμένα κατα μήκος του δίσκου. Ειδικά ο συνδυασμός των οπερετικών φωνητικών πίσω από το ρεφραίν με την κιθαριστική μελωδία δείχνει πως η προαναφερθείσα συναυλία στο Όσλο προσέφερε πολλά στο συγκρότημα.
Έπεται συνέχεια με το Dissonant το οποίο πέρα από τον τίτλο του και τον στίχο κλειδί deconstruct and destroy που δίνει και τον παλμό του δίσκου, είναι το πιο διαφοροποιημένο τραγούδι του δίσκου καθώς αξιοποιείται στην σύνθεση αρκετά διακριτικά και μινιμαλιστικά το σαξόφωνο.Ίσως το πιο έντονο άκουσμα σε εναλλαγές και ρυθμό στον δίσκο, πάντα φιλτραρισμένο από την οπτική του συγκροτήματος, κάτι που το επαναλαμβάνουμε γιατί είναι αυτό που τους δίνει, καλή η κακή είναι στην κρίση του καθενός, ταυτότητα.Ακόμα και στα φωνητικά αξιοποιούνται εφέ που και στο παρελθόν πετυχαίνανε μια πιο κλινική προσέγγιση και εδώ δικαιώνονται.
..In the snowcovered mountains of North...Death will set me free...Black Wings and Withering Gloom. Οι στίχοι και ο τίτλος περιγράφουν κυριολεκτικά την απόλυτη black metal επίθεση και την πιο 90ς στιγμή του συγκροτήματος. Φυσικά και έχει τα μελαγχολικά μεσαίων ταχυτήτων περάσματα που αποτελούν μια πιο ιδιαίτερη πτυχή του συγκροτήματος. Στους τελευταίους δίσκους υπήρχαν προσπάθειες για την δημιουργία ενός πιο παραδοσιακού μαυρομεταλλικού άσματος εδώ όμως έχουμε και την πιο ποιοτική και την πιο ολοκληρωμένη με το επιθετικό και τρομερό drumming του Frost να ξεσπαθώνει.Το κλείσιμο του δίσκου με το Burial Rite, συνεχίζει το ξεσπάθωμα και αποτελεί το alter ego της εναρκτήριας σύνθεσης. Εδώ οι διάφορες πτυχές των Σάτυρων που παρουσιάστηκαν σε αυτό τον δίσκο συνδυάζονται για ένα ακόμα ριφφάτο τραγούδι που όμως περιέχει όμορφες και αξιοπρόσεκτες λεπτομέρειες στην σύνθεση του.
Αυτή η ερασιτεχνική track-by-track review που επιχειρήσαμε τελείωσε και το συμπέρασμα είναι το εξής. Αν κάποιος εν έτει 2017 παρακολουθεί τους Σάτυρους και απολαμβάνει τους δίσκους τους σίγουρα θα εντυπωσιαστεί απο την νέα οπτική που διαμορφώνεται πλέον.Αν κάποιος είναι αυστηρά πιο ελιτιστής, οφείλει να δώσει ευκαιρία στον δίσκο αναγνωρίζοντας τις ηχητικές του ιδιαιτερότητες και τότε σίγουρα θα παραδεχθεί μια εξέλιξη.Που πλέον δεν εμφανίζεται από το πουθενά όπως το συγκλονιστικό Rebel Extravaganza ή ακόμα και το δηλητηριώδες Volcano που ακολούθησε, αλλά που προκύπτει από μια καριέρα και πορεία που τους ανέδειξε σε μια θέση ισχύος και επιρροής, κακά τα ψέμματα, ώστε να έχουν την πολυτέλεια να προοδεύουν αξιοποιόντας αυστηρά το δικό τους παρελθόν.Το πείραμα πέτυχε με την δεύτερη. Ξαναέγιναν το συγκρότημα που θέλανε να είναι, και στην τελική ενστάσεις υπάρχουν και για τον παρόντα δίσκο, δεν είναι άρτιος, μας κέρδισε όμως και μας έκανε να χαμογελάμε χωρίς ενδοιασμούς.
Υ.Γ. : 1. Grift - Arvet Κινηματογραφικό σκοτεινό black metal που είναι ξεκάθαρα soundtrack ευρωπαικου κινηματογράφου του 20ού αι.
2.Argus - From Fields of Fire . Επικό αργό πολεμικό doom metal από άξιους και έμπειρους πρεσβευτές του.
3.Atriarch - Dead As Truth . Gothic, Black, Sludge, όλα σε σωστές δόσεις για ένα πεσιμιστικό αποτέλεσμα που δαγκώνει.
4.SepticFlesh - Codex Omega. Από το 2011 έχω να απολαύω τραγούδια τους, που πλέον δείχνουν να (ξανά)αποκτούν τον σωστό ήχο και προσανατολισμό.
5.Poison Blood - Poison Blood EP. Ψυχεδέλια,μαυρίλα πανκ ακρότητα, 18 λεπτά που σε ταξιδεύουν όσο πρέπει κρατώντας ίσες αποστάσεις απο τα αναφερθέντα συστατικά από 2 σπουδαίες φιγούρες του Underground.
6.Killing Joke - Pylon.Παραγνωρισμένη δισκάρα από ένα υποτιμημένο δυστυχώς θρυλικό όμως συγκρότημα.
7.Pagan Altar - The Room of Shadows. Επιστροφή και ίσως κύκνειο άσμα ενός υποτιμημένου συγκροτήματος, που εδώ δείχνει και στον πιο δύσπιστο ότι η ιστορία του χρωστάει.
8.False - Hunger EP. 2 τραγούδια με στόχο να ξανακάνουν το black μέταλ σπουδαίο ξανά.
9.Celestial Bodies - Spit forth from Chaos.Αρρυθμίες, ψύχος,κανένα συναίσθημα, βιομηχανική αισθητική και ηχητικές τεχνοτροπίες, χάος με την σωστή του έννοια. Απάνθρωπο άκουσμα, αλλά και απαιτητικό.
10.Unaussprechlichen Kulten - Keziah Lilith Medea. Τελετουργικό, σκοτεινό καλογραμμένο, death metal με τρομερά ποιοτικές συνθέσεις, lead κιθάρες για προσκύνημα, και άλλη μια κορυφαία δουλειά από αυτούς τους Underground θεούς Lovecraftianής προέλευσης.
Σχόλια
Δημοσίευση σχολίου