Όταν είμαστε έξω από το φυσικό μας περιβάλλον

Μερικές φορές υπάρχει κάτι που αποκαλείται διαίσθηση. Τυγχάνει μάλιστα να υπάρχουν περιπτώσεις που η διαίσθηση μας  βγαίνει αληθινή γιατί στηρίζεται σε γεγονότα που δεν θυμόμαστε συνειδητά αλλά ο υπερλειτουργικός μας εγκέφαλος τα έχει συνδέσει ασυνείδητα και εμείς, ώντας ανίκανοι να τα αντιληφθούμε, θα τα νιώσουμε ώς ένα προαίσθημα, ή μια διαίσθηση.Ο άνθρωπος επειδή δεν αντιλαμβάνεται πλήρως το concept της τύχης, μεταξύ άλλων και λόγω της ανθρωποκεντρικής του τάσης για ερμηνεία των καταστάσεων, αν βρει ψύγματα αλήθειας ή αυτοεπιβεβαίωσης σε ενα γεγονός, θα δώσει μεγαλύτερη βαρύτητα, από όση πραγματικά αναλογεί, στο μέρος της ερμηνείας που είχε προσπαθήσει να προβλέψει, ενώ μέσα του θα απογοητευτεί που δεν είχε αρκετές γνώσεις για να . Καταλήγει έτσι σε μια κατάσταση όπου είναι ημιμαθής, με περιορισμένη αντίληψη του κόσμου γύρω του και φυσικά έχει καταφέρει να υπερφουσκώσει το εγώ του.

Ποιος ο λόγος για όλα αυτά? Γενικά κανένας εκτός από κάτι που σχετίζεται με την προηγούμενη ανάρτησή μας. Τελικά, το συναίσθημα που μας άφηνε το εξώφυλλο του νέου Satyricon δεν ήταν προιόν μιας άκυρης σύνδεσης που πραγματοποιήσαμε, αλλά έργο του τεράστιου καλλιτέχνη Edward Munch, που χρονολογείται στα τέλη του 19ου αι., μεταφέροντας έτσι αυτή την νουαρ βικτωριανή αποκρυφιστική αύρα.Ολόκληρη εισαγωγή για να δικαιολογήσουμε την ανικανότητα μας να ερευνήσουμε ένα θέμα για το οποίο θέλουμε να γράψουμε.Όπως και να έχει, η επιλογή ενός τόσο αντί kvlt εξωφύλλου δίχασε τους οπαδούς, προσωπικά, θα επικεντρωθώ στο σκεπτικό πίσω από την επιλογή και όχι στην επιλογή καθαυτή, αφού το έργο του Munch είναι τεράστιο και σπουδαιότατο και η επιμέρους κριτική ενός πίνακα του θα αδικούσε τόσο το συγκρότημα, όσο και το έργο που συγκρίνεται με την τεράστια παρακαταθήκη.


Ξεκινήσαμε αυτό το περίεργο κείμενο σχολιάζοντας κάπως την έννοια της διαίσθησης, Υπάρχει όμως και άλλη μια κατάσταση η οποία δεν είναι τόσο εύκολη να την ορίσει κάποιος, σίγουρα όμως είναι μια αίσθηση που λίγο πολύ είναι οικεία. Υπάρχουν κάποια μέρη πάνω στον πλανήτη τα οποία τα νιώθουμε δικά μας. Όχι δικά μας με την έννοια της χώρας ή της ιδιοκτησίας,  δικά μας με την έννοια πως είναι το μέρος που νιώθουμε ασφαλείς και που συνδεόμαστε μαζί του, σε ένα βαθύτερο επίπεδο.Το πατρικό σπίτι μας, το εξοχικό μας, το πάρκο που συχνάζουμε και κάνουμε βόλτες, η φύση γενικότερα η οποία μας γαληνεύει και μας δίνει εσωτερική δύναμη.

Μην μπερδέψετε το συναίσθημα αυτό, με εθνικιστικές γελοιότητες και μην το συνδέσετε με παγανιστικές προεκτάσεις. Η αγάπη για την φύση και η δύναμη και τα μαθήματα που μας παρέχουν τα φυσικά τοπία είναι ασύγκριτης ομορφιάς.H αίσθηση ότι ανήκουμε στο έδαφος, στο χώμα και είμαστε μέρος ενός γενικότερου οικοσυστήματος.Και δεν θα έπρεπε να το ξεχνάμε ποτέ αυτό.Όπως ότι καλώς η κακώς, είμαστε τόσο μικροσκοπικοί που ο τόπος μας μας καθορίζει σε ένα σημαντικό σημείο.Αυτό το συναίσθημα δυστυχώς έχει παρερμηνευθεί και έχει καπελωθεί από πολλές φωνές οι οποίες προσπαθούσαν να το παρ ερμηνεύσουν συνειδητά και να το χρησιμοποιήσουν ώς όχημα τοξικών αντιλήψεων.

Ευτυχώς όμως στην μουσική, όπως και σε όλες τις τέχνες, η ανάγκη του δημιουργού να αποτυπώσει την έμπνευση που του δίνει η φύση και ένας τόπος σε συνδυασμό με την ιστορία του, μας έχει χαρίσει σπουδαία έργα. Τα έργα γίνονται ακόμα σπουδαιότερα, όταν με αφορμή τον τόπο σου, μάθεις να αγαπάς και να ενώνεσαι πνευματικά με την πλάση όλη, με την φύση και το παρελθόν των ανθρώπων ανεξαρτήτως περιοχής.Γιατί αλλιώς πως θα μάθεις να εκτιμάς κάτι πολύ μακριά από εσένα αν δεν μάθεις να αγαπάς τον εαυτό σου και να συμφιλιωθείς και να εναρμονιστείς με το περιβάλλον γύρω σου?ίσως και να μην είναι τόσο ρητορικό το ερώτημα...

I was born in the desert, May 17 1973...Feet don't fail me now..O Josh Homme mastermind των τιτανομέγιστων Queens of the Stone Age, ύστερα από το ήρεμο εισαγωγικό section του αρχικού κομματιού του νέου τους δίσκου επιλέγει σαν πρώτες λέξεις του ένα statement. Το οποίο αν νιώσει κάποιος την πορεία αλλά και την μεγαλομανία του κυρίου Homme θα καταλάβει πως δεν είναι απλά ένας έξυπνος στίχος. Σε μια σημαντική καμπή στην πορεία τους, ύστερα από τα σκηνικά στο Bataclan για την άλλη του μπάντα (Eagles of Death Metal) καθώς και την τρομερή συνεργασία του με τον Iggy Pop, εν μέσω μιας εμπορικής καταξίωσης για τους QOTSA, ο παρών δίσκος είναι μια δήλωση. Ο πρώτος δίσκος τους που επιλέγει το συγκρότημα να δουλέψει χωρίς guests δηλώνει μια φιλοδοξία εδραίωσης στις συνειδήσεις και των πιο άπιστων.

Ο Homme με τεράστιο τσαμπουκά, ταλέντο και υπεροψία, ξεκινάει αυτοαναφορικά, για να ξεκαθαρίσει τις ρίζες του, τόσο μουσικά όσο και σαν άνθρωπος όσο και για να πάρει δύναμη από αυτές.Την χρειάζεται για να μας ταξιδέψει και για να μας χορέψει, σε ένα διαρκές dance groove, με τσαχπινιά και τσαμπουκά, που σε καλά κρυμμένες γωνίες, περιέχει από art rock πινελιές που ηχούν Βοwie από χιλιόμετρα, μέχρι βρώμικες σκονισμένες desert rΑWk στιγμές και led zeppelin ( ok, Them Crooked Vultures) στιγμές. Ο πειραματισμός υποβόσκει της διάθεσης να σε κάνει να κουνήσεις τόσο το σώμα όσο και το κεφάλι σου στους ρυθμούς και τα γρήγορα lead κιθαριστικά μέρη τρυπάνε την δομή των τραγουδιών σαν τις βελόνες των κάκτων. 9 τραγούδια με το καθένα να διαθέτει μια έντονη ταυτότητα και ταυτόχρονα να συνεισφέρει εξίσου στο αφήγημα του Villains. Κορυφές υπάρχουν, αρκετές, τόσο πολλές που ο δίσκος δεν θα ξεκολλάει από το repeat. Η μεγάλη μαγκιά όμως είναι ότι πίσω από αυτό τον 1ο στίχο,όχι μόνο κρύβεται αυτή η αίσθηση του θα φάτε όλοι καλά, αλλά ότι στο τέλος του δίσκου έχεις αρκετό φαγητό για να βγάλεις τον χειμώνα.

                       


Φυσικά ένας χειμώνας για να τον αντέξεις, πέρα από προμήθειες, πρέπει να μάθεις να ζεις και αν εξοικειωθείς με αυτόν. Να νιώσεις το κρύο να σε διαπερνάει και την κακοκαιρία, όχι μόνο ως εμπόδια για την επιβίωση, αλλά σαν μια αέναη πρόοδο της φύσης και της ατμόσφαιρας, που κινούνται σε αυτόν τον κύκλο και σε αναγκάζουν και εσένα να περάσεις τις φάσεις που ορίζουν. Κάθε εποχή, κάθε περίοδος υπάρχουν για να τις ξεπερνάς και να αναδύεσαι δυνατότερος και πιο συγκροτημένος για να ζήσεις.Αυτόν τον χειμώνα και αυτή την πορεία υπάρχει ένα συγκρότημα που την έχει κάνει κοσμοθεωρία και προσπαθεί να τα υμνήσει και να τα σεβαστεί, να διοχετεύσει τελετουργικά και να μας μεταφέρει την έντονη σύνδεση της φύσης και του Βορειοδυτικού Ειρηνικού με τα συναισθήματα και την έμπνευσή τους.

Ο λόγος για τους Wolves in the Throne Room, το κορυφαίο αυτό συγκρότημα εκ Washington το οποίο πριν απο μια δεκαετία, εξέλιξε τον ήχο του black metal. Επιστρέφουν φέτος με τον νέο τους δίσκο, Thrice Woven , και μάλιστα και με μια περιοδεία η οποία τον Δεκέμβρη περνάει από τα μέρη μας. Το συγκρότημα που ξεκίνησε αυτό το εμπενυσμένο από την περιοχή του, Cascadian Black metal, το οποίο πέρα από την προφανή σύνδεση και έμπνευσή του από την φύση, πιστό ίσως σε αρχές της Σκανδιναβικής σχολής πιο πολύ και από πολλούς μιμητές, διαθέτει μια ξεχωριστή ταυτότητα η οποία μπολιάζεται με στοιχεία του post rock(Swans) με ambient ηχοχρώματα στο background, και με αρκετά ατμοσφαιρικά περάσματα. Ένας ήχος που ήταν τόσο δραστικός και έντονος, που οργάνωσε και ανέδειξε την περιθωριοποιημένη σκηνή του αμερικάνικου Black metal αλλά δημιούργησε και αρκετούς μιμητές κάτω από αυτή την ταμπέλα του Cascadian Black metal. Κρίμα που πλέον δεν υπάρχουν οι Ιρλανδοί Altar of Plagues.

Αυτή η απ ενοχοποίηση της φύσης και η τοποθέτηση της σε ένα πιο πνευματικό και οικολογικό πλαίσιο, μακριά από τον κλασικό παγανισμό, ήταν ίσως η μεγαλύτερη καινοτομία των Αμερικανών.Ύστερ από to ambient διάλειμμα που ήταν το Celestite του 2014, ο φετινός δίσκος επανέρχεται για τα καλά στα εδάφη του black metal. Άλλοτε τραχύς, άλλοτε πιο προοδευτικός με την χροιά των black metal εποχών των Ulver, και φυσικά πάντα με το πρίσμα της ταυτότητας των Λύκων.Συνεργασίες όπως αυτή της μαγευτικής Anna von Hausswolff καθώς και του τιτανομέγιστου Steve Von Till ( Νeurosis) εναρμονίζονται με το πνεύμα των μεγάλων σε διάρκεια κομματιών και τα διάφορα περάσματα, σαν γαλήνη πριν την καταιγίδα οδηγούν με νομοτελειακή ακρίβεια το ένα στο άλλο. The Old ones are with us. Ακόμα και αν μερικοί νιώσετε πως η επαναληψιμότητα των riff ή η επιμονή στο ξεχείλωμα μιας ιδέας για μεγάλη διάρκεια δεν είναι άποψη αλλά κενό στην συνθετική διαδικασία, δεν μπορείτε παρά να παραδεχτείτε πως ο δίσκος πηγάζει από συναισθήματα, και ας μην γίνονται κάθε φορά πλήρως ξεκάθαρα. Σίγουρα οι κυκλοφορίες τους την προηγούμενη δεκαετία είναι άφταστες, όμως οι Λύκοι ανασυστήνονται εδώ και δείχνουν πως μπορούν να μας μεταφέρουν τα συναισθήματα τους, παγωμένα και πεντακάθαρα ακόμη και με δουλειές που δεν χαρακτηρίζονται με την ίδια ευκολία κλασικές.Αλλά μπορεί και να είναι.


                       

Y.Γ. Σίγουρα υπάρχουν και άλλοι δίσκοι που μου έβγαλαν αυτά τα συναισθήματα αλλά αυτοί οι 2 ποιοτικά ξεχώρισαν.
Υ.Γ.2. όταν βρισκόμαστε έξω από το φυσικό μας περιβάλλον, συνήθως δεν το αντιλαμβανόμαστε αλλά υποσυνείδητα μας επηρεάζει και μας κάνει να εκπέμπουμε μια αρνητική ενέργεια και μια αντιδραστικότητα γενικότερα. Για αυτό μερικές φορές η προσαρμογή δεν είναι απαραίτητη, γιατί έτσι χάνουμε τμήματα του εαυτού μας σαν θυσία για το σύνολο. απαραίτητος ίσως είναι ο επαναπροσδιορισμός της θέσης μας, ανθρωποκεντρικά σε αρμονία με την φύση και όχι εγωκεντρικά.
Υ.Γ.3. Με αφορμή το νέο υπερδίσκαρο των Enslaved, λιώνουμε όλη την δισκογραφία τους.
Εnslaved - Discography
Myrkur - Mareridt (Δεν είναι μπλακ αλλά γίνονται πραγματάκια, το ταβάνι όμως είναι πλέον ξεκάθαρο)
Samael - Hegemony( Τρομερή επιστροφή που όπως και με τους Σάτυρους, περνάει από το σημερινό industrial πρίσμα τους στιγμές από κάθε πλευρά της ξέλιξης τους)/
All Pigs Must die - Hostage Animal( ΝΑΙ. ΜΠΑΝΤΑΡΑ.ΚΑΙ ΝΕΥΡΟ)
Grave Pleasures - Motherblood (Καλύτερο από το προηγούμενο, θυμίζει Climax, και πιο ποπ αλλά και ρυθμικό.)

Σχόλια